بررسی شیوع آمنوره هایپوگونادوتروپیک در بیماران نابارور و میزان حاملگی به دنبال درمان

زمینه و هدف: آمنوره هیپوگونادوتروپیک یکی از انواع آمنوره اولیه است که در اثر کاهش ترشح gnrh از هیپوتالاموس ایجاد می شود و موجب ناباروری می گردد. با توجه به اینکه ناباروری یکی از مشکلات مهم 15-10% زوجین می باشد، مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع آمنوره هایپوگونادوتروپیک در بیماران نابارور و میزان حاملگی آنها در پاسخ به درمان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی- تحلیلی به منظور بررسی میزان بروز آمنوره هایپوگونادوتروپیک در میان زنان نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری منتصریه مشهد از فروردین 1379 لغایت 1381 صورت گرفت. از مجموع 2150 مراجعه کننده که تحت بررسی قرار گرفتند 35 مورد آمنوره هایپوگونادوتروپیک داشتند. 3 مورد به علت عدم پیگیری ازمطالعه حذف شدند. اطلاعات جمع آوری شده شامل سن بیمار، طول مدت ناباروری، وضعیت قاعدگی، سابقه عمل جراحی یا بیماری های زمینه ای، چگونگی رژیم غذایی و مصرف دارو بود. همچنین معاینات ژنیکولوژی، آزمایشات هورمونی و سونوگرافی های لازم انجام و نتایج در پرسشنامه ای ثبت شد. بیماران سه دوره تحت درمان القاء تخمک گذاری قرار گرفتند. جهت تایید حاملگی اندازه گیری -hcg سرم و سونوگرافی واژینال مورد استفاده قرار گرفت. اطلاعات حاصل از پرونده جمع آوری و ثبت شد، سپس از طریق نرم افزار spss و با استفاده از روش های آماری تحلیلی مانند تست t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. سطح معنی داری 05/0p< تلقی شد. نتایج: محدوده سنی بیماران بین 35–20 سال و مدت ناباروری آنان بین 14-5/1 سال متغیر بود میزان شیوع آمنوره هایپوگونادوتروپیک در این مطالعه 6/1% بود. تمامی بیماران سطح سرمی fsh و lh کمتر از ml/miu5 داشتند. میانگین سطح پرولاکتین miu/ml 8/347/21 و سطح tsh miu/ml 6/02/1 بود. به دنبال درمان، 14 مورد حاملگی (معادل 7/43%) ایجاد شد. نتیجه گیری: شیوع ناباروری به علت آمنوره هیپوگونادوتروپیک به میزان 16 در هزار نفر بود. این نوع ناباروری از مواردی است که به خوبی با درمان های رایج تحریک تخمک گذاری قابل درمان است و در این مطالعه با وجود مدت کم دوره درمان (3 سیکل) در 7/43% موارد بارداری روی داد. انتظار می رود با افزایش طول مدت درمان موفقیت بیشتری به دست آید.